İNSANLIĞIMDAN UTANIRIM..

Havanın her soğuduğunda,yağmurun yağdığında

Ben hep aynı kabusu görerek uyanırım

Bir duvar dibinde, ya da ağaç altında

Bazen bir parkın kırık dökük bankında

Kimi zaman bir çöp bidonunun başında

Yarı beline kadar içine uzanmış

Saçı sakalı birbirine karışmış

Elleri,gözleri,yüzü, kaderi kapkara

Partal elbiseli birini gördüğümde

Pembe rüyalardan sıyrılır, ağlarım

Boğazım düğümlenir,gözlerim buğulanır

Tanrıya isyan eder, insanlığımdan utanırım

Ne zaman sıcak odamda, ayaklarımı uzatmış

Gözlerimde günü bitirmenin yorgunluğu

Elimde bir bardak çay ya da kahvem

Yudum yudum içerken mutluluğu

Yutkunmanın bir yerinde aklıma takılır

Partal giysili adam, elinde kara ekmek

Karşıma dikilir, hesap soracak sanırım

Çaresizler, kimsesizler düşer aklıma ansızın

Üstüme üstüme gelirler ordular gibi..

Ben bu insanları hep tanırım

Boğazım düğümlenir,gözlerim buğulanır

Tanrıya isyan eder, insanlığımdan utanırım

Yolda giderken başımı çevirip arabamın camından

Baktığımda dışarıya, çarpık binalar arasında

Bir çatı ya da tentenin korunağına sığınmış

Ya da bir sinema önünde kendine yer bulmuş

Yüreğinde çocukluğunun yaşayamadığı özlemi

Omuzlarında sorumluluk taşımanın ezikliği

Gözlerinde arayış, bir yolcunun kirli ayakkabılarını

Tenekeden taburesi bir koltuğunun altında

Diğer elinde derme çatma sandığıyla boyacı çocuğu

“Boyıyalım abi” diyen duyulmaz sesini duyarım

Boğazım düğümlenir,gözlerim buğulanır

Tanrıya isyan eder, insanlığımdan utanırım

Bir lokantada ya da evimde, masamda

Çala kaşık girişmişken sıcacık yemeğime

Gözüm tok, gönlüm tok, karnım tok

Aklıma takılır, camlar ardında içini çeken, aç,

Elleri cebinde, kursağı boş, evsiz barksız

Dünleri ve yarınları bugününden farksız

Sümüğünü çekip yalanan sokak çocukları

Lokmalar dizilir, geçmez olur boğazımdan

Kendimi bir anda vicdansız sanırım

Gözyaşlarımı tutamam, boğulur, ıslanırım

Boğazım düğümlenir,gözlerim buğulanır

Tanrıya isyan eder, insanlığımdan utanırım

Gürcan Doğan